Had ik me aan het begin van 2018 toch maar voorgenomen om dit jaar weer eens een marathon te lopen. Geïnspireerd door een vraag vanuit GVAC om de marathon te lopen in New York en enthousiast gemaakt door voorzitter Henk dacht ik aanvankelijk in de The Big Apple te gaan lopen.
Toen ik als niet meer werkende echter de reissom- en inschrijfsom hoorde bedacht ik me dat het misschien leuker en verstandiger was om een andere marathon te kiezen. Ik had New York immers al in 2002 gelopen en om Henk alleen maar te begeleiden omdat het misschien zijn laatste gaat worden was toch wel wat overdreven.
Dit temeer dat wij (mijn vrouw en ik) dit jaar 40 jaar zijn getrouwd en met de kinderen en kleinkinderen dat wat uitgebreider willen vieren en dat is ook niet gratis.

Tine Slokkers wist me echter enthousiast te krijgen om voor de 3e keer de hele van Eindhoven te gaan lopen en zo begonnen wij (samen met haar, Johan van der Heide, Henk de Vrind, Rien Slokkers en Reinier Beltman) in juli aan de extra marathontrainingen samen met GVAC. Helaas moest Rien in augustus met een hamstringblessure afhaken. Reinier en Henk trainden nog steeds door voor New York op 4 november.
Wij vinden bijna allemaal dat trainen gedurende 13 weken eigenlijk nog leuker is dan de marathon lopen en dit jaar al helemaal, mede omdat onze trainingsgroep uit maar liefst 8 charmante dames bestond. Wij hoefden echt 13 weken nauwelijks te praten tijdens de trainingen.

Afijn, zondag 14 oktober was het dan zover. Samen met Tine en Johan op de fiets naar de stad waar we onze bagage kwijt konden bij de Stadsbrouwerij. Vandaar uit om 9:00 uur naar ‘Usine’ (onder de oude lichttoren) waar we samen met GVAC de warming up zouden doen. Je kent het wel, foto maken, zes keer naar het toilet, veel drinken, een banaantje eten en vooral veel kletsen en benieuwd zijn wat er zou gaan gebeuren. Het weer was nog comfortabel, hoewel er wel een 25 graden werd verwacht ’s middags, niet mijn weer dus.

Even voor 10:00 uur kwam onze voorzitter Henk ons nog even succes wensen en vervolgens werden we weggeschoten op de Mathildelaan.
Ik besloot om met Tine en Johan mee te lopen tot zeker voorbij de High Tech Campus, immers daar stonden mijn vrouw, de moeder van Tine en de kinderen van Johan. Bovendien zou mijn vrouw daar voor ons bananen foerageren. Henk de Vrind vond dat ik te hard van stapel liep maar met een 10,6 per uur op de eerste 12 km. ging het helemaal volgens plan en op het halve marathonpunt kwam ik in net iets meer dan 2 uur door.
Op 18 kilometer had ik een eerste gelletje gepakt. Nu ben ik geen grote gel-gebruiker, maar in de trainingen had ik ze goed verstouwd en in de voorbereiding had ik de 31 km. van Hilvarenbeek ook geen last gehad. Wel heb ik elke 2,5 kilometer goed gedronken, nam overal water waar dat kon en had ook nog een extra liter water zelf mee.

Op 28 kilometer in Woensel kreeg ik toch last van het gelletje, zeker in combinatie met het warme weer en dus moest ik noodgedwongen een tandje terug in het tempo. Al voor de Oirschotsedijk moest ik enkele honderden meters wandelen en dacht ik dat alles eruit zou komen, wat (helaas) niet geschiedde. Een beetje misselijk kon ik toch weer mijn weg vervolgen en op het einde van diezelfde Oirschotse Dijk kreeg ook opnieuw braakneigingen. Ook dit keer kwam er nauwelijks wat. Dan maar verder op karakter, want ik was wat dat betreft al over het ‘Point of no return’

Gelukkig ging het bij het naderen van het PSV-stadion (hoe kan het ook anders) weer een beetje en kon ik in een voor mij gezapig tempo verder. Uiteindelijk moest ik toch tevreden zijn, ik liep hem uit binnen de vijf uur, maar wel veel langzamer dan anders. Ik ben blij dat ik snel al overgestapt ben om het rustig aan te doen en me niet over de kop te lopen. Tine had weer keurig binnen de 4 uur gefinishd en Johan er net boven. Mijn beloning was dat ik niet stik kapot zat en mezelf en mijn gezondheid heb gespaard, dat ik ook nog een mooie medaille in ontvangst mocht nemen was prettig.
De grote beloning overigens kwam na afloop in de Stadsbrouwerij, alle deelnemers die zich daar hadden omgekleed mochten daar een gratis alcoholvrij biertje nuttigen en ik heb zelden zo lekker gedronken. We hebben overigens na de finish van de halve met de families van Henk en met mijn vrouw nog enkele (niet) alcoholische versnaperingen genuttigd bij de brouwerij.
’s Avonds nog lekker nagepraat (overgaand in gezever bij de Wever) in Waalre. Toen Roos ons op maandag vroeg hoe iedereen zich voelde had ik geen spierpijn of stramheid, alleen last van de overheerlijke bokbiertjes. Wie weet wat ik in 2019 nog ga doen?

Wim Kremers